Ik heb vele zwakheden, maar jaloers van aard ben ik niet.
De buren mogen nog zo'n dure auto kopen, de familie nog zo ver op vakantie gaan, de collega-liefhebbers nog zo veel eerste prijzen winnen, ik vind het best.
Maar toch is ook mijn incasseringsvermogen beperkt.
Mensen die bij mij soms gevoelens van onbehagen, frustraties en zelfs een vleugje jaloezie opwekken zijn mijn zoon, zijn vrienden en vooral kunstenaars.
Geen beroep biedt zo veel uitzinnige mogelijkheden dan dat van de beeldende kunstenaar. Ze lijken vooral gefascineerd door mooie vrouwen maar dat zij ze vergeven. Die fascineren mij ook.
Maar het nonchalante gemak waarmee de kunstenaar de mooiste modellen uit de kleren krijgt steekt wel erg af bij het mateloos zwoegen van de niet met een scheppende gave gezegende medemens om hetzelfde te bereiken.
Groot voordeel van de kunstenaar is verder dat hij er niet uit hoeft te zien.
Gewoon een flaphoed dragen en met een peinzende onaardse blik de wereld in staren dwingt al respect af.
Hoe uitgeteerder hij er uit ziet des te grotere gaven hem worden toegedicht.
Ik heb thuis geen ezel (of ik moet het zelf zijn) maar dus nog wel enkele frustraties: mijn zoon en zijn vrienden.

ANDERE FRUSTRATIE

Ik ga graag met die gasten om en dat heeft me al menigmaal op pijnlijke wijze oog in oog met de werkelijkheid gebracht.
Het begon toen mijn zoon zestien was en ik me wat ouder voelde maar niet veel. Samen zaten we op een terrasje toen er een spetter van jewelste voorbij kwam.
Zwoele glimlach, adembenemende boezem en o zo blond.
En laat ze nog uitbundig zwaaien ook.
Stralend van oor tot oor zwaaide ik terug.
'Doe niet zo gek joh, dat is een meisje van school die zwaait tegen mij' knalde mijn zoon. Ik dacht door de grond te zakken en vanaf toen wist ik het zeker.
Ik had de ultieme oversteek uit jeugdland gemaakt en een weg terug is er niet.
En daar word ik dus ook niet vrolijk van.
Toen hij ouder werd was het een komen en gaan van meisjes allerhande en dat leidde soms tot pijnlijke incidenten.
Zo noemde ik er een Agnes terwijl het met Agnes al een week uit was. Zij heette Sonja (als U dit leest is dit hoogstwaarschijnlijk al weer achterhaald) en die Sonja heeft veel  losgemaakt. Toen ze mijn zoon vroeg wat de hobby van zijn vader was durfde hij geen antwoord geven.
Want wat bleek?
Agnes had hetzelfde gevraagd.
En toen die hoorde dat ‘vader’, ik dus, duiven had had die zo de neus opgehaald dat het schaamrood hem naar de kaken steeg.
Haar ouders speelden golf, haar zus was feministe met als hobby 'creatief bezig zijn' en haar broer had een fiets van enkele duizenden guldens waarmee hij aan fitness deed. 
Een hele nacht heb ik in mijn bed liggen woelen.

EVEN

Even kwam het bij me op dat het voor een duivenliefhebber misschien beter is niet de arena van onze samenleving in te stappen zonder vermomming.
Even dacht ik er aan een snor op te plakken, een pruik op te zetten, anders te gaan lopen, in ieder geval te voorkomen dat me de schande van een herkenning als duivenliefhebber bespaard zou blijven.
Even kwam het bij me op tegen mijn zoon te zeggen dat hij die grietjes alles kon wijsmaken als ze naar mij vroegen, desnoods dat ik eigenaar was van een bordeel, als hij de waarheid maar verzweeg.
Maar ik bedacht me. Die kunstenaars kunnen me gestolen worden, die vriendinnetjes 
ook, de familie van Agnes mocht nog zo veel golfen (of is het golven) maar met mijn hobby laat ik dus niet meer spotten.  

NIET BETER

Als Agnes meent minachtend te moeten doen over duivensport sta mij toe even grote bedenkingen te hebben bij de hobby's van haar, haar familie en aanverwanten. 
Golf? Ik kan geen hobby bedenken die een aanvankelijk sympathiek medemens zo doet veranderen in een kakkerig wezen dan golf.
De magie van golf is even verbazingwekkend als uniek.
Ergens diep in een of andere godvergeten polder legt iemand een golfbaan aan en meteen komt de ijdele meute in draf aangehold.
Was vroeger tennis DE vrije tijdsbesteding van mensen die meenden te horen tot de bovenlaag van de bevolking, sinds ook de eenvoudige metselaar na zijn uren met verve een balletje slaat heeft tennis veel van haar glans verloren.
Zag je vroeger meisjes in tennisjurkjes en met een racket onder de arm om de illusie overeind te houden dat ze zich daarmee alleen al onderscheidden van het gewone voetvolk, tegenwoordig danst overal de geruite broek om je heen en moet de achteloos geplaatste opmerking dat je 'gaat golfen' je het aureool geven dat je net iets  kredietwaardiger bent bij de bank.
En dan te weten dat golf, zo wil de overlevering, is uitgevonden door een schaapherder die uit pure verveling probeerde met zijn staf kiezelsteentjes in konijnenholen te tikken!  

GEKTE

Ook dat fietsen lijkt een nationale gekte aan het worden.
Normaal zie je niets bijzonders aan die mensen.
Maar amper hebben ze zo'n wonderbaarlijk fietspak aangehesen of alle redelijkheid schijnt te verdwijnen.
Ze zetten zich op het zadel, krommen de rug en je ziet ze niet meer.
Het verstand op nul en de blik op oneindig razen ze voort.
Het is me al gebeurd dat ik met een mandje duiven langs de weg zat en zo'n sliert verslaafden me bijna een hartstilstand bezorgde.
Het voornaamste wat ze in de samenleving teweeg brengen lijkt ouden van dagen en kinderen de stuipen op het lijf jagen.
Die demonen, de meeste al grijzend of kalend, die als een wervelwind aan je voorbij stuiven zijn voor mij de clowns van deze tijd.
Ik heb het trouwens altijd merkwaardig gevonden dat je zo'n exemplaar medemens zelden alleen ziet.
Om een of andere duistere reden schuwen ze de eenzaamheid en zie je ze meestal in zwermen achtervolgd door een soort bezemwagen.
Als Agnes haar broer ook zo'n fietsende maniak is mij best.
En als zijn verstandelijke vermogens bij het fietsen duidelijk op de nullijn functioneren is dat in ieder geval iets dat hij niet kan zeggen van mij. Ik heb de studie van de mest van mijn duiven zelfs tot kunst verheven.  

ZUS

En die zus? Die feministe met als hobby 'creatief bezig zijn?'
Niets op tegen, maar... als 'duivenmelker' een woord is dat zij en haar vriendinnen in die meiden en praatgroepen slechts met minachting uit kunnen spreken krijgen ze met mij te doen. Ze werken met klei, snijden kurken en doen andere zaken die dertig jaar geleden andere meisjes ook deden!
Maar nu heet dat 'creatief bezig zijn' en anders dan vroeger krijgen ze er nog subsidie voor ook. Ik zou zeggen: trek die subsidies in en ze worden pas echt creatief.
Wij duivensporters houden ons toch ook staande zonder? Wij lijken enkel goed om te geven en... verguisd te worden.
Een keer heb ik zo'n meidengroep bezig gehoord.
Ze hadden het over ongewenste intimiteiten. Twee ervan gaven toe nog nooit seksistisch te zijn benaderd en ik kreeg stellig de indruk dat ze dat in hoge mate betreurden. Het waren toevallig de voorzitter en de secretaresse van de feministenclub.
Maar dat bewijst natuurlijk niets...  

NIET ALLEMAAL

Een diepgaande studie van hobby's en vrije tijdsbestedingen van de medemens hebben me mijn gevoel van eigenwaarde teruggegeven.
Mijn bedenkingen kan ik alleen kwijt in de duivenkrant, onze sport echter wordt telkens als de gelegenheid zich voordoet te kijk gezet in de landelijke pers.
Natuurlijk weet ik ook wel dat niet alle fietsers halve gares zijn, niet alle feministes wereldvreemd, niet alle golfers kakkers (dat voor fietsers, golfers en feministes onder U) maar wij zijn geen dierenbeulen of gokkende dronkelappen en onze duiven geen dakschijters.
Zo is er K. Was gestopt met duiven en viel in een gat waar alleen de psychiater hem nog uit wist te halen. Die had K geadviseerd terug duiven te houden!
Sindsdien is hij een ander mens.
'Wat hebben we een mooie hobby en wat is het jammer dat velen er nooit van geproefd hebben en er zo tegenaan wordt geschopt’ zei die.
Hij had gelijk.
Noem nog eens een hobby die zich zo leent voor jong en oud, rijk of arm, man of vrouw, intelligent of niet waarin iedereen wat kan bereiken? 
Wie eenmaal de smaak te pakken heeft kan niet meer zonder.
Toen ik met de buurman in Frankrijk was zei ik dat hier onze duiven werden gelost.
Hij was sprakeloos. ‘Vinden die de weg naar huis?’
'Van nog veel verder' reageerde ik.
Hij kreeg veel bewondering en respect voor duiven.
'En nu nog voor de liefhebber' ging het door me heen.

A.S.

Alle stukken gepubliseerd door Duiven.net in de rubriek ""A.S. Vertelt" mogen niet vermenigvuldigd worden.
© Ad Schaerlaeckens